อาจารย์ท่านไม่ว่าง

มีอยู่วันหนึ่ง ฌานาจารย์ฝอกวงได้พบเมี่ยวชุ่น จึงถามว่า
" เจ้าปฏิบัติฌานที่นี่นาน ๑๒ ปีแล้ว เหตุใดไม่มาสนทนาธรรมกับอาตมาเลย ? "

เมี่ยวชุ่นตอว่า " อาจารย์ท่านไม่ว่าง ศิษย์ไม่กล้ารบกวน "

พริบตาก็ผ่านไปอีก ๓ ปี มีอยู่วันหนึ่ง ฌานาจารย์ฝอกวงพบเมี่ยวซุ่นอีกครั้ง
จึงถามว่า " เจ้ามาอยู่ที่นี่นานมากแล้ว มีปัญหาอะไรหรือ
ทำไมไม่มาสนทนาธรรมกับอาตมา "


เมี่ยวซุ่นตอบอย่างนอบน้อมเช่นเดิมว่า " อาจารย์ท่านไม่ว่าง ฉันไม่กล้ารบกวน
เวลาของอาจารย์ "

ฌานาจารย์ฝอกวงรู้ว่าเมี่ยวซุ่นเสงี่ยมเจียมตัวมากไป ถ้ายังเป็นอย่างนี้
จะปฏิบัติฌานอย่างไรก็ไม่มีทางบรรลุ จึงเป็นฝ่ายบอกเมี่ยวซุ่นว่า

" ปฏิบัติธรรมแบบฌาน ต้องหมั่นสนทนาค้นคว้าเสมอ ทำไมเจ้า
ไม่มาสนทนาธรรมกับอาตมาล่ะ ? "

เมี่ยวซุ่นพนมมือไหว้แล้วตอบว่า " ฌานาจารย์ท่านไม่ว่างเลย
ศิษย์มิกล้ารบกวนเวลาสนทนาธรรมกับท่าน "

ฌานาจารย์ฝอกวงได้ยินเช่นนั้น จึงตวาดเสียงดังว่า " ไม่ว่าง ไม่ว่าง
ไม่ว่างเพื่อใครล่ะ ? อาตมาก็ไม่ว่างเพื่อเจ้าได้น่ะ "