ณ เชิงเขาแห่งหนึ่ง มีชายหาฟืนและครอบครัวอาศัยอยู่ ครอบครัวนี้ยากจนมาก ต้องทำงานตั้งแต่เช้ามืดทุกวัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ ใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก ไม่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องทุกครั้งที่มีโอกาสไปวัด ภรรยาจึงมักจะสวดอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสมอว่า ขอให้มีชีวิตที่ดีขึ้น หลุดพ้นจากความยากลำบาก
วันหนึ่งขณะที่ชายหาฟืนกำลังทำงานอยู่นั้นก็พบรูปปั้นอรหันต์ทองคำ ๑ องค์ เขาดีใจมาก เมื่อนำรูปปั้นไปขาย ก็ได้เงินมากมายและกลายเป็นเศรษฐีน้อยๆ ในพริบตา เขานำเงินนั้นมาปลูกบ้าน หาซื้อไร่ นา จัดเลี้ยงเพื่อนฝูง แต่เพียงไม่นานหลังจากนั้น ชายผู้นี้กลับกลายเป็นคนกระสับกระส่าย มีความกังวลมากกว่าเมื่อครั้งที่เขาเป็นชายหาฟืนเสียอีก
ภรรยาจึงกล่าวว่า
“ข้าไม่เข้าใจเลย ขณะนี้เรามีความสุขสบายกว่าเมื่อก่อนมาก เรามีบ้าน มีที่ดินให้เพาะปลูก มีอาหารอย่างเพียงพอ มีทรัพย์สินมากมาย ต่อให้มีขโมยเข้ามา เขาก็คงไม่สามารถขโมยของทั้งหมดที่เรามีได้หรอก ท่านกังวลอะไร ทำไมท่านจึงไม่มีความสุข”
ชายผู้เป็นสามี โกรธจัด หันกลับมาตะคอกภรรยาว่า
“ เจ้านี่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย อรหันต์ทองคำนั้นมีทั้งหมด ๑๘ องค์ ข้าพบแล้ว ๑ องค์ แต่อีก ๑๗ องค์ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ข้าจะพบได้อย่างไร และหากมีคนอื่นมาพบก่อน ข้าจะทำอย่างไร เมื่อเป็นอย่างนี้ข้าจะสบายใจได้อย่างไรเล่า”
