บรรทัดฐานบางอย่างให้ชาวบ้านยึดถือปฏิบัติ จึงบัญญัติความดี ๑o ข้อไว้
ดังนี้ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักขโมย ไม่ผิดประเวณี ไม่พูดเพ้อเจ้อ ไม่หยาบคาย
ไม่เล่นลิ้น ไม่ใส่ร้าย ไม่ละโมบ ไม่โกรธเคือง ไม่มีอคติ
ต่อมา มีหลวงจีนรูปหนึ่งธุดงค์ผ่านมา เห็นความดี ๑o ข้อข้างต้น ก็ถาม
พระอาจารย์เหลียนฉือว่า " ฌานไม่ยกย่องสิ่งใด ไม่ลดค่าสิ่งใด ท่านบัญญัติ
ข้อห้ามต่าง ๆ เหล่านี้ขึ้นมา มีประโยชน์อะไรหรือ ? "
พระอาจารย์เหลียนฉือตอบว่า " ขันธ์พัวพันไม่สิ้นสุด สี่มหาภูติก็คะนอง
ไร้ใดเปรียบ ท่านจะบอกว่าไม่ดีไม่ชั่วได้หรือ ? "
พระอาจารย์เหลียนฉือตอบว่า " สี่มหาภูติเดิมว่าง ขันธ์ห้าก็หามีไม่
อันศีลธรรมมิใช่ฌาน "
พระอาจารย์จึงพูดอย่างไม่เกรงใจว่า " คนอวดรู้มีมากมายเหลือเกิน
ตัวท่านเองก็มิใช่ของแท้ เป็นอย่างไร ? นอกจากดีชั่วแล้ว เราสนทนา
เรื่องอื่นด้วย ดีใหม ? "
สีหน้าพระธุดงค์ปรากฏแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด พระอาจารย์
เหลียนฉือจึงพูดอ้อมค้อมว่า " เหตุใดท่านไม่เช็ดคราบสกปรกบนใบหน้า
ออกเสียก่อนเล่า "
