๑๕ ปี กระทั่งอายุ ๓๕ พรรษา จึงบรรลุธรรม แล้วออกจาริกแสวงบุญเผย
แพร่พุทธธรรมจนได้รับฉายาว่า " ศากยมุนีน้อย "
มีครั้งหนึ่ง ลูกศิษย์เดินผ่านหน้าท่าน
ท่านถามว่า " เจ้ามาจากที่ใด ? " ลูกศิษย์ตอบอย่างนอบน้อมว่า " มาจากทิศใต้ "
ท่านจึงชี้ไปที่ไม้เท้าในมืออีกข้างว่า " ฌานาจารย์เหว่ยซานทางใต้ยังใช้สิ่งนี้หรือไม่ "
ลูกศิษย์ตอบว่า " ไม่บอก "
ท่านกวัดแกว่งไม้เท้า ถามต่อไปว่า " ยังจะพูดอย่างนั้นหรือ ? "
ลูกศิษย์ส่ายศีรษะแสดงว่าไม่
ฉับพลันนั้นท่านก็ตะโกนใส่ลูกศิษย์ข้างตัวว่า " มหากุศล ! "
ลูกศิษย์พนมมือรับคำ
ท่านกล่าวว่า " เจ้าไปฟังธรรมที่ห้องเรียน ! "
ลูกศิษย์เดินทางไปห้องเรียน พอจะสาวเท้าเข้าห้อง ท่านก็เรียกจากทางด้านหลังว่า
" มหากุศล ! มาที่ข้างอาตมา "
เมื่อลูกศิษย์เดินเข้ามาไกล้ ท่านใช้ไม้เท้าชี้ไปที่ศีรษะลูกศิษย์แนะนำว่า " ไป ! "
พอได้ยินคำว่า " ไป ! " เท่านั้น ลูกศิษย์ก็สว่างวูบเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง
