อาจารย์ จึงพานักเรียน ไปทัศนศึกษายังวัดแห่งหนึ่ง
ระหว่างนั่งพักรับประทานอาหาร
อาจารย์ก็ให้นักเรียน แสดงความเข้าใจ ในธรรมญาณ ที่แต่ละคนได้รับ
โดยให้นักเรียน กล่าวที่ละคน
นักเรียน ท . ได้กล่าวขึ้นเป็นรายแรกว่า
กระจกเงา ที่ไสสะอาด เป็นของประภัสสร คือมันผ่องใสสะอาด หากจิตเดิมเป็นของเศร้าหมองแล้ว ใครจะทำให้บริสุทธิ์ได้ ไม่มี เลย
นักเรียนคนที่สอง ได้ลุกขึ้นกล่าวอย่างอาจหาญว่า
ธรรมชาติของกระจกเป็นของผ่องใสยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ดุจพระอาทิตย์ กิเลสที่ปกคลุมคือ เมฆที่มาบดบัง
เอาหละ เจ้าสองคน ก็แสดงธรรมญาณของเจ้าแล้ว
อาจารย์จึงชี้ไปที่นักเรียนคนที่สาม
เจ้าล่ะ มีธรรมญาณเช่นไร
นักเรียนคนที่สามจึง กล่าวว่า กระจก คือ จิตที่เบิกบาน ก็คือจิตที่ปภัสสรคือผุดผ่อง พระจิตของพระพุทธเจ้านั้น วิมุติหลุดพ้น จากกิเลสเครื่องเศร้าหมองที่จรเข้ามาทั้งหมด จึงเป็นจิตที่ผุดผ่องเต็มทีเบิกบานเต็มที่ต่อจากนั้น นักเรียนคนที่สี่ ที่เป็นหัวหน้าชั้น
ก็ลุกขึ้นกล่าวด้วยความมั่นใจว่า
กระจกนี้ประภัสสร ไสสะอาด ก็กระจกนั้นแล หลุดพ้นแล้วจากอุปกิเลสทั้งหลายที่จรมา
ขณะนั้นเอง แม่ค้าที่ขายของบริเวณนั้น เมือได้ฟังแล้ว
ก็กล่าวสวนขึ้นมาทันที
และก็ชี้ไปที่ดวงอาทิตย์
โน่นไง ดวงอาทิตย์ ลอยเท้งเต้ง อยู่ ที่ไหน
พร้อมกับกล่าวโศลก ขึ้นว่า
ไม่มีต้นโพธิ์ ไม่มีกระจกเงาอันไสสะอาด
ฝุ่นจะลงจับที่ไหน
