คนตาบอด ที่วัดเซ็น

    หลวงตาป่วยใกล้มรณภาพ ศิษย์ทั้งหลายต่างปรนนิบัติแต่ที่สุด
ก็ไม่สมารถยื้อชีวิตหลวงตาไว้ได้ในงานศพได้มีการกล่าวคำไว้อาลัย ศิษย์แต่ละคนก็พร่ำว่า หลวงตาเป็นคนมีเมตตาสูง มีหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

    สุดท้ายก็ถึงคราวลูกศิษย์ตาบอด ได้ขึ้นกล่าวว่า ไม่ได้เห็นหรอกว่า
หลวงตา หน้าตาเป็นอย่างไร มีเมตตาแค่ไหน แต่ก็รับรู้ได้จากน้ำเสียงของหลวงตา ในยามที่คนมีทุกข์มาหาหลวงตา หลวงตาก็ได้ให้คำแนะนำ ด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยเมตตา จนคนที่ทุกข์เหล่านั้นสามารถครองชีวิตต่อไปได้ด้วยดี


ในคราวที่คนที่มีความสุขล้นหลาม ได้รางวัล ได้สิ่งดีๆในชีวิตมาหาหลวงตา หลวงตาก็แสดงมุทิตาจิตยินดีด้วย ให้เขาได้อิ่มเอม ด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ ข้าพเจ้าแม้ตาบอดแต่ยังสามารแยกแยะ มองได้ทะลุถึงจิตของหลวงตายิ่งกว่าคนตาดีทั้งหลายเห็นเสียอีก เพราะการใช้ตาเห็นอาจได้เพียงภาพลวงตา แต่การได้ยินยากที่จะปกปิดหูของคนตาบอดอย่างข้าพเจ้าได้