เสียงเคาะประตู

    ชายคนหนึ่งมีบุตรชายและเขารักบุตรชายคนนี้มาก วันหนึ่งเขาต้องเดินทางไปต่างเมืองเพื่อทำธุระ ปล่อยให้บุตรชายอยู่ที่บ้านตามลำพังเมื่อเขากลับมาก็พบว่าบ้านถูกไฟไหม้ ไม่เหลืออะไรเลย มีเพียงซากร่างของเด็กเล็กๆ คนหนึ่งอยู่ท่ามกลางกองเถ้าถ่านนั้น เขาเสียใจมาก ร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด กอบเถ้าถ่านนั้นไว้และนำติดตัวไปทุกหนทุกแห่งด้วยความรักและอาลัยในตัวบุตรชาย

คืนหนึ่งในขณะที่เขานอนหลับก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนว่า

“พ่อๆ เปิดประตูหน่อย ลูกกลับมาแล้ว ลูกกลับมาแล้ว”

   เขาตื่นขึ้นแต่ก็เพิกเฉยต่อเสียงเรียกนั้น ไม่เปิดประตู เพราะเขาเชื่อมั่นว่า ลูกชายของเขาตายไปแล้ว ชายผู้นี้ไม่เคยได้พบบุตรชายของเขาอีกเลย เขาสูญเสียบุตรชายไปตลอดกาล

   บ่อยแค่ไหนที่เราอยู่กับการครุ่นคิด อยู่กับการตั้งคำถาม และอยู่กับความยึดมั่นในความคิดของเรา ปัญญาไม่ใช่ผลของความคิด แต่เป็นผลมาจากการวางความคิดแล้วเผชิญกับความจริง หากปัญญามาเคาะประตูเรียกแต่เราปิดประตูหัวใจของเราด้วยความยึดมั่น เราจะพบกับปัญญาได้อย่างไร พระพุทธองค์จึงเตือนว่าให้วางความคิดลงเสียเพื่อเปิดรับปัญญารู้แจ้ง ที่รออยู่ตรงหน้าแล้ว