แจกันลายคราม

   ปรมาจารย์ท่านหนึ่งพำนักอย่างเรียบง่ายอยู่ในเมืองหลวง คหบดีและคนชั้นสูงต่างก็อยากจะได้เข้าพบและถวายของมีค่าต่อท่านแต่ท่านมักจะไม่รับ วันหนึ่งคหบดีนำแจกันลายครามเก่าแก่อายุมากกว่าพันปีมาถวายท่าน คหบดีผู้นี้เป็นผู้ที่มีอุปการะคุณต่อวัดนี้มาก โดยปกติแล้วท่านมักจะไม่รับของถวายเช่นนี้ แต่ครั้งนี้ท่านรับและยังสั่งให้เก็บรักษาไว้ในกุฏิอีกด้วย ลูกศิษย์ทั้งหลายต่างก็แปลกใจเป็นอันมาก

    แจกันนี้ถูกจัดวางไว้อย่างดีในบริเวณที่ท่านอาจารย์จะมองเห็นได้ตลอดเวลา พระเณรทั้งหลายในวัดได้รับการกำชับอย่างเข้มงวดถึงการเข้าออกกุฏิ มีการวางกฎระเบียบเพิ่มขึ้นอีกหลายประการ จากที่เคยเข้าออกได้ตามสบายก็จะต้องระมัดระวังมากขึ้น ต้องเดินเท้าเบาๆ ห้ามพูดคุยเสียงดัง จัดเวรยามดูแล ฯลฯ ไม่มีใครสักคนในวัดที่จะไม่รู้ถึง ความล้ำค่าของแจกันนี้ ไม่มีใครสักคนที่จะไม่รู้ว่าท่านอาจารย์ให้ความสำคัญกับแจกันนี้ขนาดไหน


แต่แล้ววันหนึ่งทุกคนก็ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินเสียง เพล้ง ดังสนั่นมาจากกุฏินั้น เมื่อวิ่งเข้าไปดูก็พบว่า แจกันลายครามใบนั้นแตกกระจายอยู่กับพื้น โดยมีต้นเหตุคือแมวที่วิ่งไล่กวดกันมา

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง ทำอะไรไม่ถูกนั้นเอง ท่านอาจารย์ก็ก้าวเข้ามาในห้องแล้วกล่าวว่า “อืม...หมดภาระกันไปที --- เมื่อเรารับปากจะดูแลแจกันนี้ เราดูแลเต็มที่ แต่บัดนี้เราหมดภาระแล้ว”

คงจะดี หากพวกเราได้ฝึกใช้หลักคิดนี้เพื่อการดำเนินชีวิตบ้าง ทำหน้าที่อย่างเต็มที่และรู้จักปล่อย