" ฌานาจารย์จะตั้งฉายาให้ตัวเองอย่างไรก็ได้ เหตุใดท่านจึงเลือกตั้งฉายา
ให้กับตัวเองว่า ' หนึ่งหยุด ' เล่า ? "
ฌานาจารย์อี้ชิวตอบว่า " หนึ่งหยุดหมื่นเรื่องหยุด มีอะไรไม่ดีหรือ ? "
ศิษย์ฆราวาสคนนั้นรีบตอบว่า " ที่แท้ ' หนึ่งหยุดหมื่นเรื่องหยุด ' เป็นชื่อที่ดีจริง ๆ ! "
ฌานาจารย์อี้ชิวกล่าวว่า " อันที่จริงหนึ่งหยุดยังไม่ดี สองหยุดจึงจะดี เกิดต้องหยุด
ตายต้องหยุด หยุดทั้งเกิดและตายพร้อม ๆ กัน จึงจะหลุดพ้นการเกิดดับ "
ศิษย์ฆราวาส
รีบพูดว่า " มิผิด มิผิด สองหยุดดีกว่าหนึ่งหยุด "
ฌานาจารย์อี้ชิวกล่าวอีกว่า " สองหยุดยังไม่ดี สามหยุดจึงจะดี โยมคิดดูซิ ภรรยาของโยมทะเลาะกับโยมในเรื่องหยุมหยิมทุกวัน ทางที่ดีที่สุดคือหยุด ( ไม่ต้อง ) มีภรรยา เป็นข้าราชการต้องคอยเลียแข้งเลียขาเจ้านาย ทางที่ดีที่สุดคือ หยุด ( อย่า ) เป็นข้าราชการ อยู่ในสังคมต้องแก่งแย่งชิงดีกับผู้อื่นทุกวัน ทางที่ดีที่สุดคือ หยุดแก่งแย่งชิงดี ! สามหยุดนี้จึงจะเป็นวิถีแห่งความสุขที่แท้จริง "
ศิษย์ฆราวาสคนนั้นรีบพูดว่า " วิเศษแท้ ! วิเศษแท้ ! สามหยุดยังดีกว่าสองหยุดอีก "
ศิษย์ฆราวาสได้ยินเช่นนั้น รีบพูดตามว่า
" สี่หยุดดีที่สุด "
ฌานาจารย์อี้ชิวกล่าวในที่สุดว่า " สี่หยุดยังไม่พอ ห้าหยุดจึงจะดีเรื่องที่ลำบากที่สุด ในชีวิตคนเราคือ ความยุ่งยากทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับอวัยวะภายในทั้งห้า ( หมายถึงหัวใจ ปอด ตับ ม้าม ไต ซึ่งสังกัดธาตุหยิน ) คนเราต้องกิน ต้องดื่ม ต้องถ่ายทุกวัน ถ้าหยุดอวัยวะทั้งห้าได้พร้อมกัน ( หนึ่งหยุด ) มิเท่ากับหมดเรื่องหมดราวดอกหรือ ? "
