ร้องไห้ทำไม

    เมื่อครั้งสงครามเวียดนาม มีผู้หนีภัยสงครามที่ต้องอพยพทางเรือมากมาย (เรฟูจี) ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน สูญเสียทรัพย์สินอันมีค่า หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเคยอยู่ในตระกูลดีก็กลายเป็นผู้อพยพเช่นกัน โชคร้ายยังติดตามไม่หยุดเพราะเรือของเธอถูกโจรสลัดปล้นชิงทรัพย์สินไปจนหมด เธอรู้สึกสิ้นเนื้อประดาตัวอย่างแท้จริง เหลือเพียงแหวนทองเกลี้ยงติดนิ้วอยู่วงเดียวเท่านั้น เธอร้องไห้คร่ำครวญ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่ง
ร้องไห้ดังกว่าเธอเสียอีก


    เสียงนั้นดังมาจากเรือเล็กที่ลอยอยู่ใกล้ๆ เรือของเธอ เมื่อหันไปก็เห็นว่าชายผู้นั้นเป็นภิกษุรูปหนึ่ง เนื้อตัวเปลือยเปล่าเหลือเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียวติดกาย เธอแปลกใจมากที่เห็นพระภิกษุร้องไห้ จึงตะโกนถามว่า

“ภิกษุ ท่านร้องไห้ทำไม”


“แล้วเธอล่ะ ร้องไห้ทำไม”


“ฉันถูกโจรสลัดปล้นสะดมจนไม่เหลือสิ่งใดเลย เหลือเพียงแหวนทองเกลี้ยงติดนิ้ววงเดียวเท่านั้น โชค
ชะตาช่างโหดร้ายเหลือเกิน แล้วท่านล่ะ ภิกษุ ท่านร้องไห้ทำไม”


“ก็เธอผู้ซึ่งอยู่ในเรือลำใหญ่แข็งแรง มีเสื้อผ้าห่มคลุมร่างกาย มีแหวนทองอีก 1 วง ยังร้องไห้เสียใจ ตัวเราเองไม่มีอะไรเทียบกับท่านได้เลย เรือของเราไม่แข็งแรง เล็กและซอมซ่อ ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีเสื้อผ้านุ่งห่ม เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เราจะไม่ร้องไห้ได้อย่างไรเล่า”

เมื่อหญิงสาวได้ฟังดังนั้นก็ระลึกรู้และหยุดร้องไห้ทันที